Geruime tijd geleden schreef ik een uitermate positieve recensie over de heruitgave van het debuut album van Roseanna Vitro, opgenomen in 1982 en uitgebracht in 1984. Ik was daar uitgesproken enthousiast over, niet in het minst door de aanwezigheid van een van mijn tenorsax helden Arnett Cobb. Inmiddels zijn we een jaar verder en weer kruist Roseanna mijn pad, haar zang kwaliteiten zijn, inmiddels een 15-tal albums verder, nog steeds van een superieure kwaliteit. Zoals pianist Cedar Walton het onder woorden brengt : “Roseanna Vitro, one of my favorite vocalists, sings with a great feeling for jazz. Her reading on major compositions are monumental”. En dat bewijst ze met haar laatste album “Sing a song of Bird” , een ode aan de grote en unieke Charlie Parker. Ze bedacht dit project gedreven door een wens om nieuwe teksten te bedenken bij de composities van Parker. Ze besloot de microfoon te delen met drie van haar mentors, bebop legenden Sheila Jordan, Bob Dorough en Marion Cowings die ieder hun solo krijgen met hun zielvolle interpretaties van verscheidene composities van Bird. Het tot stand komen van ”Sing a song of Bird” nam geruime tijd in beslag, het werd opgenomen in twee sessies, de eerste in 2017 en de tweede in 2021.

Bob Dorough was 94 en Sheila Jordan 89 toen ze de opnamen maakten voor dit album, hun status als jazz legenden maken ze helemaal waar, helaas is Dorough niet meer onder ons maar Jordan is “still going strong” en nog steeds actief met optredens, evenals Cowings overigens. Al 50 jaar is het zingen van jazz, Vitro’s levenswerk, ze kwam tot de jazz via de gospel en de blues, dook daarna in de jazz klassiekers en omarmde een brede variëteit van invloeden van Bill Evans tot Ray Charles en muzikale invloeden van Brazilië tot India. Maar ditmaal koos ze het oeuvre van Charlie Parker met de wens om zijn composities van nieuwe teksten te voorzien. Sheila en Jordan waren enthousiast om samen op te treden met Vitro en de chemie was duidelijk al bij hun eerste optreden in de Deerhead Inn.

Vitro verzamelde diverse topmuzikanten uit de East Coast voor de eerste sessie met Mark Gross op altsaxofoon, pianist Jason Teborek, bassist Dean Johnson en drummer Bill Goodwin, helaas kwam er een einde aan het verhaal door het overlijden van Bob Dorough en ook nog covid-19. Toen het leek dat het ergste van de pandemie achter de rug was, organiseerde Vitro een tweede sessie met een nieuwe band, ze bracht een oude vriend jazz zanger Marion Cowings aan boord, een meester in scat en vocale technieken. Volgens Vitro zegt Jon Hendricks over hem “He possesses an extraordinary voice, interpreting bebop music with clear diction and heart”. Ze voegde ook de befaamde saxofonist Gary Bartz toe aan de bezetting samen met pianist Alan Broadbent en drummer Alvester Garnett, de bassist van de eerste sessie Dean Johnson completeerde het gezelschap.

Het album opent met “People Chase” gebaseerd op Parker’s Steeplechase met een verhaal over het menselijk leven als een paardenrace, geschreven door de echtgenoot van Vitro en producer van dit album Paul Wickliffe. “The Scatter” is een scat dialoog tussen Dorough en Vitro op basis van Parker’s Red Cross. “Bird’s Song” van Sheila Jordan is een fraaie interpretatie van Relaxin’ at Camarillo. Cowing’s volle bariton brengt nieuw leven in “Parker’s Mood met de originele tekst van King Pleasure. “Audubon’s New Bluebird ”gebaseerd op Bluebird is een eerste klas bewijs van de intelligentie, persoonlijkheid en tekstkwaliteiten van Dorough. Vitro krijgt eindelijk de kans om samen te zingen met Sheila op “Sheila, Jazz child” gebaseerd op Cheryl van Bird. “Grapple from the apple” is natuurlijk gebaseerd op Scapple from the apple vorm gegeven als een bossa nova met een tekst van Wickliffe. “Koko/Cherokee” is een instrumental met saxofonist Gary Bartz in de hoofdrol. Afgesloten word er met “These foolish things” weliswaar niet van Parker maar Vitro wilde dit graag zingen samen met Bob en Sheila. Een uiterst sterk album en net zoals met haar debuut uit de jaren ’80 is Roseanna ook hier weer te horen als een jazz zangeres van grote klasse en hoewel op leeftiid zijn de vocale prestaties van Sheila Jordan en Bob Dorough klasse, maar het meest verrast was ik door de vocale souplesse en het soulvolle geluid van Marion Cowings, zijn zang is pure blues. Charlie Parker werd geboren in 1920, daarom is dit 100 jaar later een geslaagd en terecht gedenkteken voor een van de grootste jazzmuzikanten wiens muziek nog steeds voortleeft en gespeeld wordt zoals wordt bewezen op dit heerlijke album van Roseanna Vitro en haar medespelers, dank daarvoor !

Jan van Leersum